Het Konijn

's Ochtends ging Konijn altijd kijken hoe de zon boven de horizon kwam. Dat vond ze zo mooi om te zien, alles kreeg weer kleur na de donkere nacht. Grijze wolken werden eerst rozig, dan oranje, geel en tenslotte wit. Omdat ze van ronde dingen hield, bleef ze dan stil zitten en naar de zon kijken, totdat het licht te fel werd. Ze vond andere ronde dingen net zo mooi om te zien zoals kringen in het water of paardepluisbollen en vooral ronde klaverblaadjes, die waren nog lekker om te eten ook!

Konijn was graag in een groep. Dan kroop ze het liefst heel dicht tegen andere dieren aan. Dat deed ze omdat ze van gezelligheid hield, maar ook omdat ze het altijd een beetje koud had. Veel dieren vonden het niet fijn als ze te dicht bij kwam. Ze zag er zo raar uit met haar lange voortanden, kleine oogjes, kleine puntoortjes en een vacht met prikkelige haartjes. Konijn vond het niet fijn als ze niet lekker dicht tegen anderen aan mocht kruipen en daarom deed ze altijd zo schattig als ze kon. Dat hielp, soms. Gelukkig mocht ze altijd tegen het vogelbekdier aankruipen tenminste, als die niet aan het slapen was.

Op de Grote Uitdeeldag kon ze niet kiezen, er waren zoveel schattige dingen om uit te kiezen.
'Ik weet niet wat ik zal kiezen, het is allemaal zo prachtig...' zei ze.
De Bazin van het Bos snapte precies wat er aan de hand was.
'Jij vindt ronde em zachte dingen toch zo fijn? Wat denk je hiervan, een heel zachte vacht, die zal heel goed bij je passen. En deze grote, donkere ogen maken je gezichtje heel lief en dan zijn hier nog twee pluizige ronde oortjes, dan wordt je helemaal schattig!'
Konijn knikte en de Bazin maakte alles keurig vast.
'Dankjewel Bazin.' zei ze.
Toen ze door het bos huppelde, voelde ze zich mooi en schattig.
Op de Kleine Open Plek wachtte ze geduldig op het vogelbekdier. Dat duurde best wel lang, er waren al heel veel dieren langs gekomen. Waar bleef hij, was hij nu nog niet aan de beurt geweest? Konijn ging het bos in, op zoek. Ze zocht het vogelbekdier op al zijn favoriete slaapplekjes, het slaapnest, onder de mirakelbesstruik en in het bosje bij de Heldere Bron.
Tenslotte zag ze hem liggen tussen de keien bij de waterval van de Kronkelige Rivier.
'Lig je hier te slapen? Nog steeds? De zon gaat bijna onder! Ga snel naar de Grote Open Plek, misschien is de Bazin van het Bos er nog!'
Het vogelbekdier schrok wakker, keek om zich heen en schuifelde toen zo snel als hij kon naar de Grote Open Plek. Moe van het zoeken ging Konijn naar haar holletje, knabbelde nog een paar klaverblaadjes op en viel in slaap.
De volgende ochtend was Konijn vroeg bij de rand van de Ruige Savanne om naar de zonsopkomst te kijken. Voor het eerst voelde ze de ochtendkou niet, haar zachte vacht was heerlijk warm. Met haar nieuwe, grote ogen keek ze naar de opkomende zon, hij zag er nog mooier uit. Ze hoorde dat er andere dieren aankwamen en dat die begonnen te fluisteren. Ze verstond soms een zinnetje:
'Wie is dat? ; Wat ziet ze er schattig uit. ; Is dat Konijn? ; Wat kijkt ze dom naar de zon'.
'Kom je gezellig dicht tegen me aanliggen?' vroeg de kameleon. Konijn keek om zich heen, het vogelbekdier was vast nog aan het slapen.
'Goed hoor'.
Even later lag ze naast de kameleon.
'Wat heb jij een heerlijke zachte en warme vacht. En wat ruik je lekker.'
De kameleon begon te snuffelen aan konijn. En te likken aan een rond oortje. Dat had hij niet moeten doen. De kameleon was vergeten dat hij een kleefbolletje op zijn tong had gekregen, zijn tong bleef kleven aan haar oor. Konijn vond het likken niet fijn en wilde weglopen, maar haar oor zat vast!
Met een ruk trok ze zich los. Gelukkig kwam het vogelbekdier aanschuifelen en kon ze bij hem gaan liggen.
'Wat zie jij er bijzonder uit, met je mooie snavel!'
'Jij ook, met één rond oortje en een uitgerekt oor.

'Konijn schrok, twee verschillende oren, dat was helemaal niet schattig.
'Ik wil twee dezelfde oren!'zei ze.
'Ik los 't op.' zei het vogelbekdier en hij pakte met zijn snavel het andere oor en trok. En gelukkig, dat oor rekte ook uit. Maar hij trok te lang, het andere oor was nu langer dan het ene. Met zijn snavel pakte hij het ene oor en trok... Weer te lang. En nog een keer, nu weer het andere oor. Precies lang genoeg! Hij zuchtte van opluchting.
Konijn voelde met haar pootjes, de oren waren nu wel even lang, maar niet meer mooi rond! Ze voelde tranen opkomen en keek naar de grond. Daar kwamen de pootjes van de kameleon in zicht.
'Sorry dat ik aan je oor vastkleefde.' zei de kameleon. Hij keek nog eens goed naar Konijn. 'Wat mooi die lange oren, zo ben je nog schattiger vind ik. 'Konijn keek omhoog, zag de kameleon knikken en ook het vogelbekdier. Ze knipperde haar tranen weg, zei dankjewel tegen de kameleon en ging weer lekker dicht tegen het vogelbekdier aanliggen.


En zo is het gekomen dat het konijn een zachte vacht heeft, grote donkere ogen en lange oren.

Link naar de printversie