Het Stokstaartje

Het was een mooie zonnige dag geweest. De zon ging al bijna onder.
Bij de Heldere Bron kwamen veel dieren samen om te drinken én te praten.

Ze wilden graag weten waarom de Bazin van het Bos had gevraagd om overmorgen allemaal naar de Grote open Plek te komen. Ze praatten honderduit en door elkaar, de een vertelde dit, de ander vertelde dat, maar niemand wist er het fijne van. Het was erg spannend, leuk spannend

Op een rots vlakbij de Heldere Bron stond Meerkat die op het geroezemoes was afgekomen. Meerkat was nieuwsgierig, erg nieuwsgierig. Ze was altijd razendsnel in de buurt als er iets aan de hand was. Viel er een dier in de Kronkelende Rivier of dreunde de neushoorn weer ergens tegenaan of maakten twee dieren ruzie dan was ze er als de kippen bij. Maar omdat ze ook een beetje verlegen was kwam ze niet tè dichtbij en zocht een hoog plekje uit. Bovenop een heuveltje of boomstam ging ze dan op haar achterpootjes staan, rekte zich nog iets meer uit om alles goed te kunnen zien.
Maar omdat Meerkat schrikachtig was, erg schrikachtig, ging dat altijd fout.
Als er maar iets gebeurde, een takje dat kraakte of een wolkje dat voor de zon schoof, dan viel ze ze om.

Dus toen Meerkat geroffel van rennende poten hoorde, stond ze op haar achterpootjes, rekte zich uit en zag ze het nijlpaard in volle vaart aan komen denderen. Ze wilde een waarschuwing blaffen naar de dieren bij de Heldere Bron, maar toen viel ze stokstijf, achterover van de rots af.

Even later klonk er een enorme PLONS! Toen Meerkat weer op de rots was geklommen, zag ze dat het nijlpaard midden in de bron proestend boven water kwam. Giechelend kroop het nijlpaard op de wal, schudde zijn kop. blies een waterstraaltje omhoog uit zijn kleine mondje en drentelde weg. Alle andere dieren stonden nog geschrokken rondom de bron. Ze waren kletsnat geworden en dropen verdrietig af naar hun eigen plekje.

Twee dagen later stond Meerkat in de Mooie Slingerrij. Ze schrok van het minste of geringste. Dan wilde ze zich verstoppen, rende van links naar rechts, draaide in de rondte, maar op de Grote Open Plek was er nergens een verstopholletje, dus ging ze weer snel tussen de andere dieren in de rij staan en maakte zich zo klein mogelijk.

De dieren die bij de Regenboogkist waren geweest zagen er helemaal anders uit, soms waren ze onherkenbaar. Dan probeerde Meerkat op haar achterpootjes te staan om over de  slingerrij heen te kijken maar viel dan bijna gelijk weer om.

Bij de Regenboogkist wist ze niet zo goed wat ze wilde vragen.

Ís er dan niets wat je mooi vindt?' vroeg de Bazin van het Bos.

'Nou,' zei Meerkat, 'Ik ben tevreden met hoe ik eruit zie en ik hou niet zo van veranderingen. Maar ik zou het wel fijn vinden als ik niet de hele tijd omviel als ik op mijn achterpootjes probeer te staan.'

'Even kijken, ah, daar zie ik hem, ik heb hier een mooie, lange stevige staart, precies in jouw kleur.
als je dan op je achterpootjes gaat staan, kan je op die taart leunen.'

Meerkat keek naar de staart, dacht even na en knikte van ja. Even later liep ze door het bos met haar nieuwe staart recht omhoog. De staart voelde vreemd aan, ze moest er nog aan wennen.

Een dag later stonden weer veel dieren rond de Heldere Bron na te praten over de Grote Uitdeeldag.

Meerkat durfde nog steeds niet dichtbij te komen en stond weer op een afstand vanaf haar rots te kijken. Toen ze het geroffel van rennende poten horen, ging ze op haar achterpootjes staan, duwde haar staart stevig op de grond en strekte zich uit. Ze viel niet om!
In de verte zag ze het nijlpaard razendsnel aan komen denderen.  Luid blaffend waarschuwde ze de dieren die nietsvermoedend bij de bron stonden te praten. Iedereen schrok op en ging zich gauw verstoppenachter bomen, stenen en struiken, dus toen het nijlpaard met een enorme sprong een bommetje maakte midden in de bron, werd niemand nat! Giechelend klom het nijlpaard uit de bron en huppelde weg. 

De dieren bij de bron waren zo bij dat ze niet nat waren geworden dat ze Meerkat bij zich riepen.
Al die dieren die zo blij waren en haar allemaal bedankten, Meerkat werd er verlegen van en begon op het puntje van haar staart te sabbelen.

Later die middag, toen Meerkat in haar holletje kroop voor een middagdutje, zag ze dat het puntje van haar staart helemaal wit gesabbeld was. Eigenlijk vond ze dat wel mooi en tevreden ging ze slapen


En zo is het gekomen dat de meerkat meestal Stokstaartje wordt genoemd en op haar staart kan leunen zodat ze de andere stokstaartjes waarschuwen als er gevaar dreigt. En nu weten jullie ook waarom ze een wit puntje aan haar staart heeft.