Het land achter de regenboog, proloog.

 

Ter gelegenheid van de 10.000ste keer dat mijn fabeltjes zijn gevonden!

 

Lang geleden, toen de dieren nog konden praten, was er achter de regenboog een land waar de dieren woonden.
Er was een groot bos met daarin een heldere bron en een kronkelende rivier. Daaromheen lag een platte berg, een ruige savanne en een kale woestijn.

Alle dieren leefden daar blij en gelukkig. 

Maar dat begon te veranderen. Eerst waren er maar een paar dieren die ontevreden rondliepen en  geen 'da-ag'' meer tegen elkaar zeiden, maar dat werden er steeds meer. De sfeer in het bos werd steeds vervelender.

Tenslotte waren alle dieren chagrijnig en reageerden kribbig op elkaar. Er was elke dag wel een ruzie of een plagerijtje.
Eigenlijk kwam dat omdat de meeste dieren niet tevreden waren met wie ze waren, of, beter gezegd, hoe ze eruit zagen.

Totdat...

 

Plotseling, op een druilerige regendag, de zon doorbrak, een stralende regenboog verscheen
en er midden op de Grote Open Plek in het bos een vrouw stond.
Een heel bijzondere vrouw, met krullen in de kleuren van de regenboog en een jurk van lapjes stof in wel duizend tinten. Het meest bijzonder aan de vrouw was haar stem. Een betoverende stem. Vertelde ze een verhaaltje, dan moest je wel luisteren en als ze begon te zingen, werden alle dieren stil en vergaten ze te doen waar ze mee bezig waren.

Iedereen luisterde naar haar en zij luisterde goed naar iedereen.
Als een dier iets vertelde over wat niet goed ging of wat niet fijn was, dan hielp ze.
Ze loste ruzies op en zorgde dat er veel minder geplaagd werd. Als je verdrietig was of je vervelend voelde dan zong ze een lied speciaal voor jou en dan voelde alles weer goed.

Het duurde niet lang, of iedereen noemde haar 'de Bazin van het Bos'.

Er was een ding wat ze niet kon veranderen. Dieren die aan haar vroegen of ze er anders, mooier, bijzonderder, handiger uit konden zien, daar kon ze niets aan doen.

Tot ze een geweldig idee kreeg!